Breathe in, Breathe out: “De reis”

Dit mooie gedicht van Mary Oliver is er eentje dat ik koester. Mary beschrijft een reis als metafoor voor de zoektocht naar onszelf en het pad dat we willen bewandelen. Ze benadrukt verschillende aspecten die we in ons leven regelmatig tegenkomen wanneer we nieuwe wegen willen inslaan. Ze symboliseert deze zoektocht met fraaie beelden die aan je blijven kleven. En zo brengt deze poëzie me telkens weer bij Jean-Paul Sartre*, die keuzes maken bekijkt als de enige kans om te komen tot een voortvarend en authentiek leven.

Op een dag wist je eindelijk wat je te doen stond

En je begon

Ook al bleven de stemmen rondom jou hun slechte raad schreeuwen

Ook al begon het hele huis te beven

En voelde je het oude trekken aan je enkels

“Repareer mijn leven!” schreeuwde iedere stem

Maar je stopte niet

Je wist wat je te doen stond

ook al rukte de wind met zijn stijve vingers aan de fundamenten zelf

Ook al was hun droefenis verschrikkelijk

Het was al laat genoeg

en de nacht wild

en de weg vol met gevallen takken en stenen

Maar stukje bij beetje

Terwijl je hun stemmen achter je liet

Begonnen de sterren te branden door de wolkensluiers heen

En er was een nieuwe stem die je langzaam herkende als de jouwe

Die je gezelschap hield terwijl je dieper en dieper de wereld in ging

Vastbesloten het enige te doen wat je kon doen

Vastbesloten het enige leven te redden dat je kon redden

- Mary Oliver

Wat wil dit gedicht ons nu vertellen?

Elke keer we (grote) veranderingen in ons leven willen doorvoeren, zijn er een aantal obstakels waar we steeds tegenaan botsen zoals bijvoorbeeld:

·       Mensen die je nauw aan het hart liggen, waarschuwen je voor het onbekende. Ze voorspellen wat er verkeerd kan lopen en verlammen je zo om de eerste stap te zetten

·       Zelf kan je ook twijfelen of je deze stap wel wil zetten en voel je de angst voor verandering. Deze angst remt je af. Als je alles bij het oude laat heb je zekerheid, want wie weet wat de toekomst brengt

·       Er kan ook onbegrip zijn in je omgeving. Wij hebben het goed samen en het gaat je voor de wind. Waarom veranderen als je leven al op wieltjes loopt?

·       En er kan verdriet aanwezig zijn zowel bij jou als bij je naasten om het oude vertrouwde los te laten en de stap richting nieuw terrein te zetten

Stap je toch verder ondanks deze hindernissen dan lijkt het wel alsof niemand je keuze aanmoedigt. Er is moed en doorzettingsvermogen nodig om dan alleen verder te gaan.

Toch zijn deze extra uitdagingen noodzakelijk om te checken of een andere richting kiezen jouw juiste stap is. En dit kan je alleen door naar jezelf te luisteren en je af te vragen of je bij het nemen van deze keuze helemaal jezelf kan zijn. Als dit echt is wat je wil, wandel je zo uit de uitzichtloze tunnel en leidt je vastberadenheid je naar het licht. Dit licht is je kersverse toekomst die jezelf ten goede komt en een ingeslagen richting is waarin je jezelf (weer) helemaal kan vinden. Zo overwin je jouw uitdagingen en kom je thuis bij jezelf.

Zie jij iets anders in deze poëzie? Laat het mij dan zeker weten!

Harte groet,
Karine