Breathe in, Breathe out: “Do not ask your children to strive“

Dit mooie gedicht kreeg ik cadeau van een goede vriendin die haar zelfexpressie vertolkt aan de hand van schilderkunst. Bij elk schilderij zoekt ze ook woorden die raken. En deze wil ik graag met jullie delen.

Do not ask your children

to strive for extraordinary lives

Such striving may seem admirable,

but it is the way of foolishness

Help them instead to find the wonder

and the marvel of an ordinary life

Show them the joy of tasting

tomatoes, apples and pears

Show them how to cry

when pets and people die

Show them the infinite pleasure

In the touch of a hand

And make the ordinary come alive for them

The extraordinary will take care of itself

- William Martin

Wat wil deze poëzie ons nu vertellen?

In onze maatschappij worden we al vroeg in het leven aangespoord om te streven naar het meest opmerkelijke en het ongeziene. Met een excentriek leven loop je immers in de kijker. Mensen beschouwen zo’n bestaan als buitengewoon succesvol. Je hebt het dan “gemaakt” en men kijkt naar je op.

Toch is het even belangrijk om te leren omgaan met het doorsnee leven. Omgaan met het alledaagse “zijn” is ook alle menselijke gevoelens, zowel positieve als negatieve, leren hanteren. Wanneer we verwonderlijk kunnen kijken naar het banale in ons bestaan zal het buitengewone zich immers vanzelf openbaren.

William Martin heeft het hier over onze kinderen want “grote verwachtingen” starten al vroeg in ons leven en kinderen zijn ontvankelijk voor alles wat zich aanbiedt. Toch is het gedicht ook een pleidooi voor iedereen om het doodgewone te omhelzen en je niet uit te sloven om het abnormale kost wat kost te bereiken.

Met een open mindset en dankbaarheid je levenspad bewandelen zorgt er tenslotte voor dat élke (gewone) gebeurtenis kleur in je leven brengt.

Zie jij iets anders in dit gedicht? Laat het mij zeker weten 😊

Harte groet,

Karine