Breathe in, Breathe out: “I have a Dream”

In de aantocht naar de (vervroegde) kerstvakantie laat ik jullie graag kennis maken met deze mooie ballade van ABBA. Dit hoopvol lied uit 1979 leert ons om keer op keer verwonderd naar het leven te kijken. Graag kijk ik dan ook met een open blik in deze donkere dagen terug op het afgelopen jaar.   

Begin 2020 stonden we plots tegenover een onzichtbare vijand. De belager was niet (meer) te ontwijken. We moesten ons distantiëren, geen lijfelijk contact meer hebben met onze familie, vrienden, collega’s en mochten sporadisch ons huis uit. Dat woog op ieders gemoed.

Elke mens heeft immers huidcontact nodig en ook een “echte” babbel kan wonderen doen.

Tijdens deze eerste wave was er ook snel hoop. De zorgverstrekkers, poetshulpen, vuilnisophalers, winkelbedienden, (lokale) ondernemers en het onderwijzend personeel bleven hun werk ter harte nemen. Er werd zorg gedragen voor de kwetsbaren en er werd samengewerkt. Terecht kregen zij allemaal meermaals een deugddoend schouderklopje om de boel draaiende te houden.

Deze wederzijdse belangeloosheid is dan ook een sterke kracht om mensen te verenigen.

Tijdens de tweede wave hing er een andere sfeer in de lucht. Mensen waren amper buiten kunnen komen en velen zaten lange tijd in afzondering. Wanneer je alleen bent en weinig kan bewegen, wordt je gevoel van veiligheid serieus aangetast.

Een veilige sfeer zorgt er net voor dat je verbinding maakt met je medemens en je je niet defensief opstelt.

En de stromen volgden elkaar daarna in snel tempo op. Deze plaag wrong stilaan de schoonheid uit ons leven. Angst overheerste. Een onrust die nog versterkt werd door het invoeren van een systeem van belonen en bestraffen.

Maar dat is niet het pad dat bij ons mensen past. We zijn immers geprogrammeerd om in groepsverband samen te leven en elkaar verder te helpen.

Tegelijkertijd is de afloop moeilijk te voorspellen. Die onzekerheid maakt mensen extra bezorgd. Een vrees die supplementair gevoed wordt door de media. Zij leggen het zwaartepunt immers steeds opnieuw op de gevaren, terwijl er tegelijk ook goede dingen gebeuren. Bovendien hebben de meeste mensen voldoende gezond verstand om behoorlijk met deze crisis om te gaan.

En toch is er hoop. De grootste kracht van de mens is dat hij zijn krachten kan bundelen en kan socialiseren met zijn omgeving. Samenwerken en connecteren zijn dus de ankerpunten én onze grootste veiligheid. Dan verzaken we aan terughoudendheid en beklemming en werken we allen samen aan het welzijn en de veerkracht van iedereen.

Laten we dus in het nieuwe jaar 2022 met hoop en verwondering kijken naar wat ons verbindt.

"I have a dream."

Harte groet,

Karine